Իթվինինգը Իտալիայի հյուսիսում գտնվող մեկուսացված փոքր Կոդոնյո քաղաքում, որտեղ ուսուցիչները շարունակում են լավ տրամադրություն պահպանել

Մարտի 30, 2020

Դպրոցական անցուդարձ

Լուիսա Լենտան, ով ունի 25-ամյա դասավանդման փորձ տարրական դպրոցում, պատմում է այն մասին, թե ինչպես է Իթվինինգն օգնում Կոդոնյո քաղաքի աշակերտներին և նրանց ընտանիքներին զբաղված և մոտիվացված մնալ:

Մինչև 2020 թվականի փետրվարի կեսերը ոչ ոք չէր կարող նշել Իտալիայի քարտեզի վրա՝ որտեղ է գտնվում է Կոդոնյոն: Ոչ ոք մինչ այդ չէր լսել նրա անունը և դա զարմանալի չէ: Լոդի նահանգը Լոմբարդիայում վարչական շրջան է, որի բնակչությունն ամենամեծ խտությունն ունի Իտալիայում: Կոդոնյոն այդ շրջանի փոքրիկ գյուղերից մեկն է, որն ունի ամուր փոխկապակցված համայնք, և որտեղ բոլոր բնակիչները ճանաչում են միմյանց:

Սակայն չճանաչված լինելը երկար չտևեց: Ուրբաթ օրը՝ 2020թ. փետրվարի 21-ին, կառնավալի արձակուրդներից անմիջապես առաջ, Կոդոնյոյի առօրյան ցնցեց մի երևույթ, ինչ մեզ այսօր բոլորիս հայտնի է  Covid-19 անվանմամբ: Կոդոնյոն, անկախ իր կամքի, դարձավ վիրուսի էպիկենտրոնը, ինչը նրան հայտնի դարձրեց, ցավոք, ոչ լավ իմաստով ոչ միայն Իտալիայում, այլև ամբողջ Եվրոպայում և Եվրոպայի սահմաններից դուրս: 

Արդարության համար, սակայն, Իթվինինգը ցանկանում է Կոդոնյոն հայտնի դարձնել մեկ այլ պատճառի համար. այն բանի, թե ինչպես ուսուցիչները կարողացան հակահարված տալ այդ կրիտիկական իրավիճակին, դպրոցները շատ արագ փակվեցին և քաղաքն ամբողջությամբ մեկուսացվեց, և ինչպես նրանք իրենց գործողությունների և համառության շնորհիվ կարողացան պահպանել ուսումնական գործընթացը և ապահովել համայնքի բարեկեցությունը:

Այս ընթացքում ուսուցիչներին հաջողվեց բարձր պահել աշակերտների և նրանց ընտանիքների ոգին ՝ գործնական և հանգստի համար նախատեսված աշխատանքների կազմակերպմամբ: Սա կարողացավ համայնքի միտքն ու ձեռքերը զբաղված պահել, ինչն օգնեց նրանց քաջությամբ և դրական ձևով դիմակայել իրավիճակին:

Լուիզա Լենտան, ով ունի 25 տարվա աշխատանքային փորձ, նկարագրում է իր փորձը: 

«Եթե մտածելու կամ անելու դրական ոչինչ չունես, ապա շատ դժվար է սպասել, քանի որ չգիտես, թե երբ դա կավարտվի»:

Կոդոնյոյի դպրոցը միջնակարգ դպրոց է, որը զարգացնում է ուսուցիչների և աշակերտների 21-րդ դարի հմտությունները: Ես նորարարական ուսուցման բաժնի համակարգողն եմ, ով պատասխամատու է Իթվինինգ, Էրազմուս և Կոդավորում ծրագրերի համար: Մենք նաև հպարտ ենք, որ Յունիսեֆի և Իթվինինգի դպրոցներ ենք ճանաչվել: 

Ամեն օր ես արթնանում եմ ժամը 08:00-ին, նախաճաշում եմ և զբաղվում առցանց դասերի և նյութերի՝ հիմնականում իմ դասարանի համար տեսանյութերի պատրաստմամբ: Մասնակցում եմ օրական 2-3 վեբինարի, պատասխանում եմ բազմաթիվ նամակների, ունենում եմ նամակագրություն և տեսազանգեր ընկերների և գործընկերների հետ, ովքեր մտահոգված են ստեղծված իրավիճակով ինչպես այստեղ, այնպես էլ Եվրոպայում: 

Մեր դպրոցը սկզբից պատրաստ չէր: Վերջիվերջո մեզ հաջողվեց օգտագործել առկա տեխնոլոգիաները և դասավանդել առցանց: Մենք փորձում ենք հնարավոր ամեն ինչ անել, որպեսզի ներգրավենք ծնողներին և երեխաներին ուսումնական գործընթացում. հաղորդագրություններ և տեսանյութեր WhatsApp- ում, Google Meets- ում և էլ. նամակագրություն ենք պահպանում:

Ես կցանկանայի կիսվել մի քանի խորհրդով, որոնք, ըստ իս, շատ արդյունավետ են և ինձ օգնեցին սկզբում. 

• Որպես միջնորդ՝ կապ հաստատել ծնողներից մեկի հետ WhatsApp-ի միջոցով, ով կկապվի նաև մնացած ծնողների հետ, որպեսզի ծանոթացնի նորություններին:
• Թարմացնել էլեկտրոնային մատյանը, որպեսզի հասանելի դարձնեք ամենօրյա դասերն ու հանձնարարությունները և կիսվեք դրանով WhatsApp-ում (մենք պետք է հաշվի առնեինք, որ ոչ բոլորն ունեն համակարգիչներ տանը և փորձեցինք կիրառել հեռախոսները հնարավորինս շատ):
• Google Drive ստեղծեք և խնդրեք ծնողներին օրվա վերջում նկարել տնային աշխատանքները և տեղադրել այնտեղ: Մի օրինակ բերեմ. ես առցանց համակարգում մաթեմատիկայի օր կազմակերպեցի, որի ընթացքում բոլորը պետք է պատրաստեին թեմային վերաբերող թվեր, դիմակներ, տորթ կամ այլ թխվածքաբլիթներ: Այնուհետև մենք հանդիպեցինք առցանց և ցույց տվեցինք այն, ինչ պատրաստել էինք և խոսեցինք դրա մասին: 

Մենք, իհարկե, կարոտում ենք իրական հանդիպումները և օրվա վերջում մենք մեզ շատ հոգնած և սպառված ենք զգում, սակայն հավատում ենք տանը մնալու կարևորությանը` նվազեցնելու վարակման ցանկացած հավանականություն և կանխարգելելու վարակի հետագա տարածումը:

Մեր քաղաքի մեկուսամից հետո Իթվինինգի իմ ընկերները Իտալիայից և Եվրոպայի այլ երկրներից հարցնում էին իրավիճակի մասին, նկարներ, տեսանյութեր և նամակներ էին ուղարկում, և ես որոշեցի նախագիծ ստեղծեմ, որպեսզի միացնեմ բոլոր նրանց, ովքեր գտնվում են «Կարմիր գոտում». մեկուսացած, բայց փոխկապացված:

Այս նախագիծը նպատակ ունի միացնելու իտալացի և ոչ իտալացի աշակերտներին, ստեղծելու մի հարթակ, որտեղ նրանք կկարողանան կիսվել իրենց զգացածով, գործունեությամբ, նկարներով, ստեղծագործություններով, երգերով, խաղերով, նամակներով, փորձով և մտքերով, որոնք հատկապես կապված են տվյալ իրավիճակի հետ: 

«Մենք միայնակ չենք, նույնիսկ եթե մեկուսացած ենք: Իթվինինգի միջոցով մենք կարող ենք ճանապարհորդել ամբողջ Եվրոպայով և նոր ընկերներ ձեռք բերել»: 

Ընտանիքները շատ են օգնում ուսուցիչներին: Մեք շատ ուրախ ենք, քանի որ ծնողները հասկանում են, որ դպրոցը փոխվել է և աջակցում են մեզ: Ես նաև խնդրել եմ իմ աշակերտներին ծնողներին ցույց տալ, թե ինչպես ենք մենք աշխատում և այժմ ամբողջ ընտանիքներով նրանք ներգրավված են ուսումնական գործընթացում:

Հարկադրված մեկուսացման ընթացքում, որն անհրաժեշտ է, որպեսզի պահպանենք բոլորիս առողջությունը, մենք փորձում ենք հասկանալ ներկայիս իրավիճակը: Բայց, ինչպես և Լուիզան, մենք պետք է չհանձնվենք:Այս արտակարգ իրավիճակը մեզ հիանալի դասեր է տալիս, որոնք մենք պետք է պահպանենք և կիրառենք: Այն ամենը, ինչին մենք սովոր ենք եղել՝ կապված ընտանիքի, դպրոցների, սոցիալական կյանքի և աշխատանքային հարաբերությունների հետ, այժմ խախտված է. այն վերահաստատվելու և վերակառուցվելու է՝ հարգանքով, խնամքով և հանդուրժողականությամբ:

Լուիզան աշակերտներին հանձնարարել է տնկել որոշ սերմեր և գրանցել դրանց աճը: Դա կօգնի նրա աշակերտներին մնալ լավատես և հեռանկարներ ունենալ:

Կոդոնյոյի երեխաները, այն վախը, որն այժմ նրանց շրջապատում է, կվերածեն էներգիայի` իրենց աշխարհն ավելի լավը դարձնելու համար: Իսկ ի՞նչ կասեք ձեր աշակերտների մասին:

Նյութի աղբյուրը. etwinning.net